W I rozbiorze Polski (1772 r.) Austria zajęła ziemie leżące na południe od linii biegnącej wzdłuż Wisły od granicy Śląska do ujścia Sanu, a stamtąd na Zamość, Hrubieszów do Bugu (w okolicach Dubienki), dalej na Zbaraż do rzeki Zbrucz. Zajęte ziemie nazwano Galicją. W II rozbiorze (1793 r.) Austria nie brała udziału, w III (1795 r.) zaś uzyskała Kraków i ziemie między Pilicą, Wisłą a Bugiem, z wyjątkiem terenu na wschód od Warszawy między Karczewem a Serockiem, ziemie te zostały nazwane Nową Galicją. Łącznie Austria zagarnęła w rozbiorach 18% obszaru i pod jej panowaniem znalazło się 32% ludności Polski.

W wyniku przegranej wojny w 1809 r., Austria utraciła Nową Galicję oraz obwód zamojski na rzecz Księstwa Warszawskiego, a obwód tarnopolski – Rosji. W 1815 r. Austria zdołała odzyskać jedynie obwód tarnopolski oraz przedmieście Krakowa na południe od Wisły (Podgórze). W 1846 r., po stłumieniu rewolucji krakowskiej, do Austrii włączono Wolne Miasto Kraków, w tym zasięgu terytorialnym zabór austriacki przetrwał do 1918 r. Pojęciem zabór austriacki obejmowano w XIX w. również Śląsk Cieszyński, pozostający pod panowaniem Habsburgów.