Brajnin Zofia (primo voto Idelson, secundo voto Röhr) (02.01.1861 Białystok – 05.01.1937 Monachium) – śpiewaczka, sopran dramatyczny. Była żoną kapelmistrza Hugo Röhra. Uczyła się u Franciszka Koziorowskiego w Warszawie, następnie u Mathildy Marchesi w Wiedniu, wreszcie u Pauliny Viardot Garcia w Paryżu. Debiutowała w 1883 w roli głównej w Aidzie Giuseppe Verdiego w Warszawskich Teatrach Rządowych. Występowała też jako Małgorzata w Fauście, Walentyna w Hugenotach i Alicja w Robercie Diable Giacomo Meyerbeera, Wenus w Tannhäuserze Richarda Wagnera, Amelia w Balu Maskowym Giuseppe Verdiego. Zyskała uznanie recenzentów. W 1883–1885 występowała we Włoszech: w Rzymie, Mediolanie, Weronie, Messynie, Livorno. W 1885 wystąpiła ponownie w Warszawie. W 1886–1888 śpiewała w Operze Królewskiej w Berlinie, a następnie w Norymberdze i we Wrocławiu. Występowała gościnnie w Królewcu, Mannheim, Wiesbaden, Lipsku, Bazylei, Rotterdamie. Ok. 1892 zamieszkała w Monachium i poświęciła się nauczaniu śpiewu, ale aż do 1909 występowała jeszcze jako solistka w Niemczech. W 1894 wystąpiła także we Lwowie.
Bibliografia:
- „EMTA” 1885 nr 108.
- Ruch. Kalendarz encyklopedyczny, Warszawa 1888.
- Słownik biograficzny teatru polskiego, t. 1, 1765-1965, red. Z. Raszewski, Warszawa 1973.
- Słownik muzyków Polskich, t. 1, Kraków 1964.
- Wininger S., Groβe Jüdische National-Biographie, Bd. 1, Cernauti 1925.
L.T. Błaszczyk, „Żydzi w kulturze muzycznej działający na ziemiach polskich w XIX i XX wieku”, książka wydana dzięki wsparciu udzielonemu przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Stowarzyszenie Żydowski Instytut Historyczny w Polsce.
