Przemski Leon, właśc. Chaim Fajwel Löw (05.11.1890 Przemyśl – 13.09.1976 Warszawa) – pisarz, krytyk literacki i historyk.

Pochodził z niezamożnej rodziny rzemieślniczej. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, a w 1927 r. obronił doktorat. Następnie pracował jako nauczyciel języka polskiego w gimnazjach żydowskich w Częstochowie i Krakowie. Był autorem szkiców historyczno-literackich, polemik i recenzji w prasie polsko-żydowskiej i polskiej. Wydał  broszurę Smok w słowiczym gnieździe (Żydzi w poezji Odrodzonej Polski 1934; pierwodruk w „Miesięczniku Żydowskim”). Tłumaczył na jidysz (m.in. Iliadę) i pisał wiersze w języku hebrajskim oraz był współautorem Jaldej Israel (hebr., Dzieci Izraela) – wypisów z literatury hebrajskiej do użytku szkolnego.

Początkowo sympatyzował z lewicą syjonistyczną, należał do organizacji Hitachdut i był redaktorem jej organu „Nasza Walka”. W atmosferze narastającego antysemityzmu w latach 30. XX w. zbliżył się światopoglądowo do polskich komunistów. Po wybuchu II wojny światowej znalazł się na terenach zajętych przez Związek Radziecki. W 1941 r. ewakuował się w na wschód. Od 1943 r. służył w Ludowym Wojsku Polskim. Po wojnie wrócił do Polski i do 1953 r. pracował w prasie wojskowej. Zajmował się popularyzacją historii (głównie Polski w XIX w.). Od połowy lat 50. XX w. pisał sporo powieści, opowiadań i szkiców dla młodzieży Rzeczy, kraje, obyczaje czy Fin de siécle po polsku, co z czasem stało się głównym nurtem jego twórczości. Napisał także powieść Szary jakobin.