Ustawodawstwo antyżydowskie w Niemczech hitlerowskich: już w kwietniu 1933 roku w Niemczech wprowadzono Ustawę o stanie urzędniczym, która nakazywała zwalnianie ze służby państwowej Żydów (urzędy, wojsko, wolne zawody: tj. prawnicy, lekarze, także studenci). Żydem nazywano członka gminy żydowskiej lub dziecko członków gminy żydowskiej. 15 września 1935 roku na sesji wyjazdowej w Norymberdze Reichstag uchwalił Ustawę o obywatelstwie Rzeszy oraz Ustawę o ochronie krwi i czci niemieckiej. Pierwsza z nich pozbawiała Żydów niemieckich obywatelstwa, nadając im status „przynależnych do państwa”. Według nowego prawa Żydem był ten, którego co najmniej troje dziadków było członkami gminy żydowskiej. Druga ustawa unieważniała małżeństwa mieszane, zakazywała stosunków seksualnych między Żydami a nie-Żydami, oraz zatrudniania Niemców w domach żydowskich. Po wielkim pogromie zwanym Nocą Kryształową w listopadzie 1938, nastąpiła cała seria antyżydowskich ustaw. Były to m.in. tzw. ustawy aryzacyjne, które oddawały majątek Żydów do dyspozycji skarbu państwa na rzecz realizacji 4-letniego planu gospodarczego, wykluczały Żydów z produkcji dóbr materialnych, rzemiosła i usług w dziedzinie drobnego handlu, zakazywały Żydom nabywania nieruchomości, obrotu kosztownościami, nakazywały zdeponowanie papierów wartościowych. Ponadto stopniowo zakazywano Żydom wstępu do teatrów, kin i sal koncertowych, dostępu do nauki , posiadania samochodów, wykonywania praktyki lekarskiej i aptekarskiej, posiadania radioodbiorników. Wydzielano również osobne sklepy, a po wybuchu wojny: osobne schrony przeciwlotnicze dla Żydów. W początkach 1939 zaczęto wprowadzać godzinę policyjną dla Żydów od 20.00, zakazano podróżowania pociągami sypialnymi, nocowania w niektórych hotelach, przebywania w określonych miejscach publicznych.