Powstanie Izraela: od 1917 roku Palestyna pozostawała pod zarządem (mandatem) Wielkiej Brytanii. Również z 1917 roku pochodzi tzw. deklaracja Balfoura, zapowiadająca powstanie żydowskiej siedziby narodowej w Palestynie. Przez cały okres międzywojenny trwała migracja Żydów do Palestyny, co powodowało narastanie konfliktu z miejscowymi Arabami. Z drugiej strony, ograniczenia imigracyjne wprowadzone przez Wielką Brytanię powodowały rosnący sprzeciw wobec władz mandatowych. W pierwszych latach po II wojnie światowej w Palestynie mnożyły się zamachy terrorystyczne mające wymusić na Wielkiej Brytanii uznanie prawa Żydów do własnego państwa. Te aspiracje budziły wrogą reakcję palestyńskich Arabów oraz państw arabskich. W lutym 1947 roku brytyjski minister spraw zagranicznych Ernest Bevin przekazał zarząd nad Palestyną Organizacji Narodów Zjednoczonych. ONZ podjęła decyzję o podziale Palestyny na część żydowską i arabską i utworzeniu niezależnego państwa żydowskiego. 14 maja 1948 roku David Ben Gurion proklamował powstanie państwa Izrael. Zostało ono natychmiast uznane przez Stany Zjednoczone i Związek Radziecki. Następnego dnia armie państw: Egiptu, Jordanii, Arabii Saudyjskiej, Jemenu, Iraku, Syrii i Libanu zaatakowały Izrael, rozpoczynając wojnę, która trwała z przerwami do początków 1949 roku i zakończyła się rozejmem.